Tevrat, Âdem’in ilk insan ve ilk peygamber olduğunu söyler. Kur’an bunu teyit eder; şöyle bir düşündüğümüzde, tebliğde bulunulacak bir kitle yoksa bir peygambere de ihtiyaç bulunmamalıdır. Kur’an’daki yaratılış menkıbeleri de bize, Âdem’in ilk “insan” olduğunu bildirir, ancak yalnız olmamalıdır. Acaba Kur’an’da, Âdem’e secde etmeleri emredilen cinler –ki Şeytan’ın da cinlerden olduğunu buradan öğreniriz- onun aralarına gönderildiği ilk kavim miydi? Kur’an’dan Âdem ile eşinin kovulduğunu öğrendiğimiz “cennet”, aslında bir “yeryüzü cenneti” olabilir mi? Âdem ve eşinden önce orada yaşayan canlılar… Tevrat bize, Adem’in kaburga kemiğinden yaratılan Havva’dan bahsederken Kur’an, sadece bir “eş”in sözünü eder. Tevrat’ta yenilen yasak elma, Kur’an’da “tadı hoş bir meyve” olarak karşımıza çıkar. Tevrat bize Habil ile Kabil’i anlatırken Kur’an “Âdem’in iki oğlu”ndan söz eder. Ayrıca Tevrat’tan Âdem’in bin yıldan fazla yaşadığını öğreniriz. Tevrat Tekvin'de “o zamanlar dünyada Nefilim[1] vardı” der.
Her iki kitabı yan yana koyduktan sonra aklım bana onun ulûhi bir cennette değil dünyada bulunduğunu, üstelik bir peygamber olarak yalnız bulunmadığını, aklı olan farklı tipte canlıların arasına katıldığını söylüyor. Hepsinden farklı, üstün olarak… Düşünme yetisine sahip olarak… Gözümü yumduğumda hayal gücüm harekete geçiyor. Belki Âdem, homo sapiens sapiens olarak tanımlayabileceğimiz ilk insandı, dünyada Şeytan’ın da aralarında bulunduğu bir cinler topluluğu vardı, bir melekler topluluğu vardı; farklı tip ve karakterde, farklı yapıda, cüssede pek çok canlı vardı. Kendi aralarında düzen, kavimler arasında çatışma hâkimdi… Bugünkünden bambaşka düzen ve kuralların geçerli olduğu bu dünyada ilk gerçek insan, Âdem, müthiş bir yalnızlık hissetti. İskambil destesindeki Joker. Kendisine bir eş bahşedildi. Ve onlara bu dünyanın bir köşesinde, bütün bu çeşitlilik ve kargaşadan uzak yaşama ayrıcalığı bağışlandı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder